Op vele vlakken heb ik de afgelopen jaren beseft dat je soms keihard bereid moet zijn om diep te zakken om er dan weer doorheen te komen.
Jezelf volledig in vraag te stellen alvorens er een nieuwe versie kan opstaan. Moeilijke beslissingen nemen, tegenkanting, onbegrip, vragen krijgen, het allemaal niet weten, proberen te zwemmen en niet te verzuipen. Ik leerde dat je finaal je hart moet volgen, hoe ingewikkeld dat ook is. Er is geen betere raadgever. En ja, je moet bereid zijn diep te gaan, door een dal te gaan, te aanvaarden dat je het gewoon niet weet en dat het besef wel zal komen. En als je doorbijt, dan komt het ook.
Maak keuzes met je hart, alleen zo blijf je bestaan
Leef ten volle en ga voor waar je in gelooft. Of sluimer, pas je aan en druk veel weg. Ik heb na mijn ongeval stilaan gekozen om nog enkel ten volle te leven en dus keuzes te maken met mijn hart. Alleen zo leef je en blijf je bestaan.
Verdomme, spring en leef.
Eigenlijk is het leven heel simpel in zijn keuzes. Maar we hebben geleerd om tegen onze intuïtie in te gaan en zo alles eindeloos complex te maken. We hebben geleerd om onszelf te verloochenen. Ik besef nu dat ik mijn kinderen zo dicht mogelijk bij hun intuïtie en gevoel wil houden. Ik wil hen leren om te durven springen, zelfs al verzuip je dan bijna en blijkt het toch niet helemaal de richting te zijn die je wou uitgaan. Daar leer je uit en dan weet je beter welke richting je wel uit wil. Maar verdomme, spring en leef. Hou je niet in. En durf ook kopje onder te gaan en toe te geven dat je het niet weet. Dat is helemaal ok en helemaal eerlijk.
Eén kans
Alleen dan kan je weten hoe het is om echt te leven, te voelen, euforisch blij en ook verdrietig te zijn. Anders neem je genoegen met een middelmaat die nooit het echte leven kan zijn, aangezien je één kans krijgt.
Uiteraard is dit besef stilaan maar zeker in Pellenberg in mij geslopen. Een einde confronteert je met waarom je leeft. We zijn hier zonder doeleinden, om niks te bereiken, enkel om te zijn, om te leven en een zo goed mogelijke en gelukkige mens te worden. Al de rest is bijzaak. Of totaal geen zaak. Als het niet goed aanvoelt, als je er niet gelukkig van wordt, laat je het finaal varen en zoek je de echte weg. Uiteraard kan dit lang duren. Maar het eindpunt is niet het doel. Wel de weg er naartoe. Hoe je je leven onderweg leeft, bepaalt wie je bent en hoe je zal evolueren naar jouw doel.
Wil je hier dieper op ingaan? Of wil je je laten begeleiden op je weg? Kom je uit een moeilijke ziektesituatie en kun je wat hulp gebruiken? Contacteer me en we bekijken het verder!
Comentarios