Drie jaar geleden stortte mijn wereld in en achteraf bleek niks meer te zijn wat het ooit geweest is.
Als je het bewustzijn verliest door een hersenbloeding, snel wordt afgevoerd naar het ziekenhuis waar ze je 16 uur in coma houden, is je oude ik plots weg. In elk geval, je fundamentele Ik. Of laat het me duidelijker zeggen: de persoon die je dacht te moeten zijn, die zich gedroeg zoals je dacht je te moeten gedragen … Alles, maar dan ook alles werd vanaf dat moment in vraag gesteld. Nu, drie jaar later, met een grote ommezwaai achter mij en nog middenin allerlei veranderingen, krijg ik er een steeds beter zicht op.
We worden geboren, we krijgen bepaalde genen mee, we worden opgevoed, in het beste geval door onze ouders en ook door de maatschappij. We maken ons conform en vooral – in een niet-aflatende drang naar bevestiging en liefde – passen we ons aan, gedragen we ons hoe we denken dat we ons moeten gedragen. We glijden steeds verder weg van ons echte zelf, in de hoop daardoor de bevestiging en de liefde te krijgen die we nodig hebben. Die ons bestendigt in onze houding, die ons doekjes geeft voor het bloeden, die ons extern aangeeft dat we goed bezig zijn … En iedereen en alles bevestigt ons daar ook in. Ja, met die houding geraak je het verst. Ja, met dat soort werk kan je een toekomst voor je kinderen uitbouwen. Ja, aan jouw leven zoals je het kiest, met partner en kinderen, hangen gevolgen vast, hoor je je zo en zo te gedragen … Ja, zo is de wereld nu eenmaal. Pas je aan. Get used to it. Grow up.
Lijn in mijn bestaan krijgen
Ik besef nu dat ik wakker werd op 23 april 2017 met een andere kijk op het leven. Niet op dat moment, natuurlijk. Toen kreeg ik eerst te horen: “Het is nipt geweest, maar we hebben je erdoor gekregen.” Vanaf dan rijpte er een visie, die zich gaandeweg steeds scherper begon te ontwikkelen. Ik voelde me steeds meer een vreemde, die elke dag een lijn probeerde te krijgen in zijn bestaan. En ja, de laatste zes maanden probeer ik dat op mijn eigen manier en die voelt heel goed aan.
Het is met vallen en opstaan, met zoeken en af en toe vinden, met mensen loslaten en nieuwe mensen vinden, maar ik voel me in de juiste richting evolueren. Ik revalideerde elf weken in UZ Pellenberg nabij Leuven en achteraf bekeken – en ook op dat moment was er dat besef – was dat een fantastische tijd. Nu ja, niet die eerste weken … Dan protesteerde ik. Ik wou daar niet zijn. Mijn hele leven lag overhoop. Ik zat in een rolstoel, kon nauwelijks praten. De gescheurde aderwand van een bloedvat in mijn kleine hersenen had mijn coördinatie en dus mijn gevoel voor evenwicht aardig onderuit gehaald. De persoon die ik kende, die huisde in mijn lichaam, was er niet meer. Plots verbleef ik volle weken in een revalidatiecentrum, deelde ik een kamer met twee andere patiënten, moest ik eten op vaste tijdstippen … Alles werd voor mij bepaald en ik moest me ernaar schikken. In het begin was dat niet makkelijk, hoewel ik niet anders kon en snel begon te beseffen dat deze omgeving het beste voor me was op dat ogenblik. En week na week, dag na dag, bouwde ik een nieuwe omgeving op, met nieuwe mensen, gebaseerd op zorg en inzet voor je naaste vanuit echte menslievendheid.
Tijd om te luisteren
En ik had geluk: ik voelde me week na week sterker worden. Ik voelde me vooruitgaan. Ik kon weer stappen, fietsen en naar het einde toe begon ik ook weer te lopen. Ik leerde weer goed praten, er werd gewerkt aan mijn ademhaling, ik trainde mijn hersenen ...
En ik had eindelijk nog eens tijd. Tijd voor mijn omgeving. Tijd om met andere patiënten te praten. Tijd om bezoekers te ontvangen. Tijd om over het leven na te denken in alle rust. Achteraf bekeken: tijd om dag na dag de nieuwe Ik te ontwikkelen. Want die was ver van zichzelf afgegleden. Professioneel was ik twintig jaar lang van de ene in de andere job getuimeld binnen redactie, journalistiek en communicatie. En dat was ook de sector waar ik voor gestudeerd had, waar ik ervaring in had, wat ik goed kon. Ik heb er een fijne tijd gehad, prachtige mensen ontmoet en vele interviews gedaan. Heel veel geleerd en heel veel gezien. Maar onbewust wist ik al langer dat deze vorm voor mij voorbijgestreefd was. Wat in de plaats moest komen, was me onduidelijk. Ik wist dat ik met mensen wou werken. Naar mensen wou luisteren. Naar hun zoektocht, hun pijn en hun blijheid. Dat ik samen met hen hun licht wou ontdekken. Maar hoe?
Een nieuwe weg
Gaandeweg zou het komen. Ik kwam terug naar huis, ging na een paar maanden weer deeltijds terug aan de slag bij mijn werkgever. Een jaar lang werkte ik 50% en daarnaast stak ik tijd in een opleiding tot Coach en Ervaringsdeskundige, die ex-patiënten een scholing biedt om in de zorg aan de slag te gaan. Ik besloot mijn tewerkstelling in mijn toenmalige functie weer uit te breiden, maar heel mijn wezen protesteerde. Mijn leven had een nieuwe richting gekozen, ik had onbewust een nieuwe weg ingeslagen, en daar kon ik niet meer aan ontsnappen.
Ik investeerde waar ik al zovele jaren spontaan als mens mee bezig was. Empathisch luisteren naar anderen. Volledig aanwezig, zo onbevooroordeeld mogelijk, vragen stellen. Kritisch zijn waar nodig, spiegelen en vooral mensen helpen om hun eigen kracht te vinden en hun eigen pad in te slaan. Coaching-werk komt daar naadloos uit voort. Ik wil je vragen, je twijfels, je echte diepe gevoelens horen.