Ons onvermogen om los te laten en te aanvaarden

Hoe Covid aantoont waar we struikelen

In deze vierde golf krijgt de bevolking elke dag nieuwe regels, aanpassingen, wendingen en twijfels te horen. En die wegen zo zwaar.

Ik zie mensen wegkwijnen, angstig zijn en zich afsluiten voor de nooit aflatende stroom aan berichten. Politici tonen zich van hun slechtste zijde en hebben alle vertrouwen verloren. De media blijven meester in het laten overheersen van een angstgevoel. Onder het mom van ‘bescherming’ en ‘veiligheid’ hebben we onze menselijke basisnoden van sociaal contact opgeofferd. De gevolgen daarvan zijn nog elke dag aanwezig en hollen ons ‘mens zijn’ verder uit.

De nood aan controle is enorm en die bestaat hier niet.

We weten het niet. Niemand weet het. Hoe we dit moeten aanpakken, hoe we hiermee om moeten gaan, moeten omgaan met iets groters dat ons leven overheerst. Maar toch is er die alom verwoestende nood aan ‘weten’, aan ‘beheersen’, want dat zijn we gewoon. We leven in een cultuur van angst. De nood aan controle is enorm en die bestaat hier niet. We hebben doorheen vele jaren geleerd dat we alles moeten en kunnen controleren om vooruitgang te boeken. Net daarmee worden we nu geconfronteerd: we kunnen niet meer loslaten of aanvaarden.

In overgave aanvaarden wat er gebeurt.

Want laat het leven net daarom draaien: loslaten en aanvaarden. Het is de enige sleutel tot een gelukkig leven. Aanvaarden wat er gebeurt. In overgave aanvaarden wat er gebeurt. Die moeilijke levensles heb ik versneld geleerd door mijn ongeval. Balanceren op de grens van het hiernamaals creëert een basis van overgave die je niet meer kwijt geraakt of zelfs wil kwijt geraken. Het is aanvaarden dat er gebeurt wat er moet gebeuren. En dat je daar soms weinig impact op hebt.

Onze samenleving faalt in het omgaan met welzijn vanuit een holistisch en menselijk perspectief. De lijst aan patiënten en hulpzoekers zal de komende decennia eindeloos zijn. Hopelijk vinden we de moed om daar op een goede manier mee om te gaan.

Ben je als patiënt, ex-patiënt of gewoon als mens het pad kwijt? Zoek je iemand die je kan begeleiden of simpelweg kan luisteren en vragen stellen? Neem gerust contact op op en we bekijken wat ik voor jou kan betekenen.

Wees bereid om door de modder te kruipen, the only way is up

Op vele vlakken heb ik de afgelopen jaren beseft dat je soms keihard bereid moet zijn om diep te zakken om er dan weer doorheen te komen.

Jezelf volledig in vraag te stellen alvorens er een nieuwe versie kan opstaan. Moeilijke beslissingen nemen, tegenkanting, onbegrip, vragen krijgen, het allemaal niet weten, proberen te zwemmen en niet te verzuipen. Ik leerde dat je finaal je hart moet volgen, hoe ingewikkeld dat ook is. Er is geen betere raadgever. En ja, je moet bereid zijn diep te gaan, door een dal te gaan, te aanvaarden dat je het gewoon niet weet en dat het besef wel zal komen. En als je doorbijt, dan komt het ook.

Maak keuzes met je hart, alleen zo blijf je bestaan

Leef ten volle en ga voor waar je in gelooft. Of sluimer, pas je aan en druk veel weg. Ik heb na mijn ongeval stilaan gekozen om nog enkel ten volle te leven en dus keuzes te maken met mijn hart. Alleen zo leef je en blijf je bestaan.

Verdomme, spring en leef.

Eigenlijk is het leven heel simpel in zijn keuzes. Maar we hebben geleerd om tegen onze intuïtie in te gaan en zo alles eindeloos complex te maken. We hebben geleerd om onszelf te verloochenen. Ik besef nu dat ik mijn kinderen zo dicht mogelijk bij hun intuïtie en gevoel wil houden. Ik wil hen leren om te durven springen, zelfs al verzuip je dan bijna en blijkt het toch niet helemaal de richting te zijn die je wou uitgaan. Daar leer je uit en dan weet je beter welke richting je wel uit wil. Maar verdomme, spring en leef. Hou je niet in. En durf ook kopje onder te gaan en toe te geven dat je het niet weet. Dat is helemaal ok en helemaal eerlijk.

Eén kans

Alleen dan kan je weten hoe het is om echt te leven, te voelen, euforisch blij en ook verdrietig te zijn. Anders neem je genoegen met een middelmaat die nooit het echte leven kan zijn, aangezien je één kans krijgt.

Uiteraard is dit besef stilaan maar zeker in Pellenberg in mij geslopen. Een einde confronteert je met waarom je leeft. We zijn hier zonder doeleinden, om niks te bereiken, enkel om te zijn, om te leven en een zo goed mogelijke en gelukkige mens te worden. Al de rest is bijzaak. Of totaal geen zaak. Als het niet goed aanvoelt, als je er niet gelukkig van wordt, laat je het finaal varen en zoek je de echte weg. Uiteraard kan dit lang duren. Maar het eindpunt is niet het doel. Wel de weg er naartoe. Hoe je je leven onderweg leeft, bepaalt wie je bent en hoe je zal evolueren naar jouw doel.

Wil je hier dieper op ingaan? Of wil je je laten begeleiden op je weg? Kom je uit een moeilijke ziektesituatie en kun je wat hulp gebruiken? Contacteer me en we bekijken het verder!

Een mooi nieuw begin en een plots hard einde

Plots verlies, hoe ga je daar mee om? Dichtbij of veraf, het heeft een diepe impact. Soms helpt het een beetje om datgene neer te schrijven wat je voelt of wat je nog graag had willen zeggen…

Begin augustus 2021 begon ik te werken in het Woonzorgcentrum Annuntiaten in Heverlee als ‘Begeleider Wonen en Leven’. Ik vond er al snel veel zingeving, veel menselijke waarden en een diep contact met bewoners en collega’s.

Eén van die collega’s was Annabelle, die op dezelfde dag als ik begon te werken in het WZC. Ook zij zocht nieuwe wegen in haar leven… Professioneel, met een job in de zorg, na drie jaar opleiding tot Ergotherapeute. Op 10 september kreeg ze plotseling een zware hersenbloeding waarvan ze op 11 september overleed. Ze laat twee kinderen achter en een toekomst die nog moest geleefd worden.

Een brief voor haar… Omdat we elke dag moeten leven, omdat we één leven hebben en daar voluit moeten voor gaan. Elke dag kan de laatste zijn. Dus is er maar één mogelijkheid en dat is kiezen voor het leven in al zijn pieken en dalen.

Een brief voor Annabelle

Liefste Annabelle,

We begonnen samen te werken in Woonzorgcentrum Annuntiaten in Heverlee op 2 augustus. Jij als ergotherapeute, ik als begeleider wonen en leven.

Die eerste weken hadden we niet zoveel contact. Jij was actief op de eerste verdieping in het woongedeelte Betanië. Ik was vooral beneden bezig in woongedeelte Nazaret.

We zagen elkaar 's middags aan tafel, leerden elkaar beter kennen en stilaan vonden we onze draai in deze nieuwe omgeving.

Want we hadden allebei op vele vlakken nieuwe wegen ingeslagen. Jij had de boekhouding achter je gelaten en na drie jaar studie Ergotherapie in Hasselt was je aan de slag gegaan binnen de zorg.

We begonnen samen te werken in Woonzorgcentrum Annuntiaten in Heverlee op 2 augustus. Jij als ergotherapeute, ik als begeleider wonen en leven.

Die eerste weken hadden we niet zoveel contact. Jij was actief op de eerste verdieping in het woongedeelte Betanië. Ik was vooral beneden bezig in woongedeelte Nazaret.

We zagen elkaar 's middags aan tafel, leerden elkaar beter kennen en stilaan vonden we onze draai in deze nieuwe omgeving.

Jouw plotse heengaan en de manier waarop laten me perplex achter.

In 2017 werd ik zelf geveld door een hersenbloeding waar ik goed van herstelde na revalidatie.

Met je vriendelijkheid en je zachtheid begon je hier meer en meer je draai te vinden.

Zoals iemand van de bewoners het verwoordde: "Ze had ons hart gestolen."

En dat op je eigen stille maar erg aanwezige manier.

Als iedereen je al in hun hart had gesloten na iets meer dan een maand, dan zegt dat veel over wie je bent.

Uiteraard vroeg het tijd.

In het begin zag en hoorde ik wel dat het soms niet zo makkelijk was, dat je je weg zocht.

Maar gaandeweg zag ik steeds meer die glimlach op je gezicht verschijnen, als we zorgden voor de bewoners en samen met hen lachten.

Het was voor ons allebei een nieuwe werkomgeving en dat was aanpassen.

Maar het deed ons goed. Elke dag gaven we alles wat we konden en ik denk dat we er allebei veel energie uit haalden.

Ik ga je missen hoewel ik je nog maar een dikke maand kende.

Ik vind geen woorden om te zeggen hoe erg ik het vind dat je weggerukt bent van je kinderen over wie je me allerlei begon te vertellen.

Dat je weggerukt bent uit dit leven dat nog zoveel voor je in petto had.

Het leven is hard en niet eerlijk. Want waarom gebeurt dit? Met iemand die weer blijdschap ontdekt had en een nieuwe vorm begon te geven aan haar leven.

En om eerlijk te zijn: je zou dit alleen maar op een slechte manier overleefd hebben. En dat wens ik je niet toe. Ik wil je herinneren als de levenslustige en positieve vrouw die je was.

Nee, ik kan hier geen enkele betekenis aan geven.

Enkel kan ik proberen om je werk op dezelfde liefdevolle manier verder te zetten.

Ik wens je beide kinderen en je familie alle sterkte om doorheen de tijd te kunnen omgaan met dit onwezenlijke verlies. Jouw zachtheid en vriendelijkheid wil ik verderzetten in het werk dat we doen.

Heb je zelf iemand verloren aan een (hersen)letsel en heb je nood om hierover te praten? Is er plots iemand dierbaar uit je leven verdwenen en wil je dit delen? Contacteer me gerust.